‘Hoe zorg ik nou in de praktijk dat ik niet meer ga snoepen en snaaien? Als ik mij onrustig voel, dan moet ik gewoon eten. Daar kan ik niets aan doen. Hoe leer ik dat ooit af?’
Deze vragen en verzuchtingen krijgen wij heel van nieuwe cliënten. Vrouwen of mannen die zo gewend zijn om ieder moment van onrust, verdriet of eenzaamheid direct te dempen met chips, chocola of ander troostvoer, dat zij zich niet eens kunnen voorstellen dat het anders kan. Zo had bijvoorbeeld Gré geen idee hoe ze het emotie- eten zou kunnen stoppen.
Gré, 56 jaar, is sinds 2008 40 kg afgevallen dankzij een maagband. Langzaam zijn er 10 kg bijgekomen. Nog steeds een goed resultaat. Gré baalt echter van haar gewichtsstijging en het frustreert haar dat ze het emotie-eten nog niet goed onder controle heeft. ‘Het lukt mij nooit van mijn M&M’s verslaving af te komen’.
Bij de 2e sessie meldt Gré: ik heb het zwaar gehad. Mijn dochter belde dat ze waarschijnlijk ontslag krijgt. Vreselijk. Ik had het zo met haar te doen. Totaal onverwacht. Mijn kind in tranen. Bij mij onrust door mijn hele lijf. Ik wilde haar zo graag troosten. Maar ja, wat kan ik doen? Eten dacht ik, ik moet zoet. Nu. Ik kon het moeilijk weerstaan.
Even later belde mijn dochter met de vraag of ze met haar gezin kom komen eten. Natuurlijk. Graag. Ik direct de keuken in om te koken. De drang om te gaan snaaien was er nog steeds. Maar ja, mijn man was in de buurt. En ik had het ook druk met vier extra eters op komst.
Het heeft me moeite gekost, maar het is gelukt om mijn gedachten bij het koken te houden, in plaats van stiekem tussendoor snaaien. Toen m’n dochter binnenkwam met haar gezin was het goed. Zij kon haar verhaal kwijt en ik was blij een luisterend oor te kunnen bieden. Met de kleinkinderen erbij was het zelfs gezellig aan tafel.
Ja, het voelde goed er voor haar te kunnen zijn. Ik zie nu ook wel dat een halve zak M&M’s leegeten in het halve uur dat mijn dochter er nog niet was echt niet had geholpen. M’n onrust even een half uur ondergaan is gelukt. Daarna had ik geen behoefte meer aan snaaien.”
Gré dacht dat ze nooit haar patroon van snoepen bij onrust zou kunnen veranderen. In de 2e week is het haar al een keer gelukt! Tot grote verrassing van haarzelf. Een mooie succeservaring. Als het één keer lukt de drang tot snaaien te weerstaan, dan kan het vaker goed gaan. Dat bleek. De volgende momenten van onrust heeft ze weten te verduren door onder meer snel afleiding te zoeken bij een snoepneiging. ‘Ik heb regelmatig in de tuin gewerkt en het huis is weer helemaal aan kant’.
Hoe is het jou gelukt om het snoepen en snaaien bij onrust te voorkomen? Deel je reactie en maak kans op een gratis boek “Liefde in plaats van chocola”.